طب در ایران…

قدمت علم طب در ایران تقریباً به نزدیکی آغاز تمدّن بشر برمیگردد. طبق افسانه های تاریخی ایران، آغاز طبّ ایران به جمشید، چهارمین پادشاه افسانه ای این سرزمین نسبت داده شده است. طبّ باستانی ایران پیوندی جدائی ناپذیر با آئین زردتشتی که در اوستا ذکر شده است، دارد. جراحی (کارد پزشکی) در ایران باستان فقط در صورتی انجام می گرفت که درمان با گیاه، دارو، تلقین و… مفید واقع نمی شد. یکی از قدیمی ترین شواهد مربوط به انجام جراحی در ایران به ۴۸۵۰ سال قبل مربوط می شود که بصورت ترپاناسیون (برداشتن بخشی از استخوان) جمجمه در یک دختر هیدروسفال سیزده ساله که در کاوش باستانی یک مدفن دسته جمعی در شهر سوخته از اماکن باستانی نزدیک شهرستان زابل کشف شده است.

اوج شکوفائی علم طب در ایرانِ پیش از اسلام به تأسیس دانشگاه جندی شاپور توسط پادشاه ساسانی شاپور اوّل برمیگردد. این دانشگاه در طی چند قرن بعنوان یکی از مهمترین مراکز علمی جهان متمدّن آن روز درآمده و دانشمندان بسیاری از سراسر جهان بویژه یونان، روم و… به آن روی آوردند. زبان تدریس در آن پهلوی و بویژه آرامی بود و اوّلین آکادمی علمی جهان به دستور خسروانوشیروان با تجمّع کلیه دانشمندان مشهور جهان در زمینه پزشکی در آن تشکیل شد. این دانشگاه در قرون هفتم و هشتم میلادی کمک شایانی به پیشرفت پزشکی در اروپای غربی نمود.

با ظهور اسلام و گسترش آن به ایران، زبان رسمی علمی جهان اسلام (عربی) گسترش بیشتری یافت و دانشمندان و پزشکان مسلمان ایرانی عموماً آثار بزرگ علمی خود را به زبان عربی تألیف نمودند.

خرید

مطالب مرتبط

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد